ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ
Η εκλογική μάχη της Κυριακής έχει ουσιαστικά πολιτικά διακυβεύματα και κρίνεται στα προγραμματικό επίπεδο. Δηλαδή στο αν οι Έλληνες πολίτες θα υποστηρίξουν ένα στρατηγικό σχέδιο στήριξης των πολλών και αν θα υπερασπιστούν όσα κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια με την έξοδο από το μνημόνιο, με τα θετικά μέτρα, με τον επεκτατικό προϋπολογισμό, με τη δυνατότητα που έχουμε σήμερα να στηρίζουμε και να αποκαθιστούμε αδικίες που δημιουργήθηκαν την προηγούμενη 8ετία. Πρόκειται για μια κρίσιμη μάχη διότι κρίνεται το αν θα δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης στα θετικά μέτρα αλλά και συνολικότερα στο στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης που έχει ως προτεραιότητα την αποκατάσταση αδικιών και την υποστήριξη των πολλών.
Ή αν θα επιλέξουν μια πολιτική δύναμη όπως η ΝΔ. Η οποία δεν κρύβει ένα πολιτικό σχέδιο που εγώ ονομάζω κοινωνικής ισοπέδωσης. Καθώς θεωρεί ότι η εργασία πρέπει να συντριβεί, οι κοινωνικές δαπάνες να μειωθούν και το κοινωνικό κράτος να καταδεφιστεί. Δεν είναι ότι το κάνει αυτό η ΝΔ επειδή είναι κακή. Το κάνει επειδή έχει μια συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση. Το κάνει επειδή αυτός είναι κατά τη γνώμη τους ένας τρόπος για να μπορέσει η χώρα να ενισχύσει τους ρυθμούς ανάπτυξής της. Πρόκειται για μια παλιά νεοφιλελεύθερη ιδέα την οποία έχει υποστηρίξει στο παρελθόν η Θάτσερ, ο Ρίγκαν, οι Αμερικάνοι ρεπουμπλικάνοι. Και θέλουν να την επαναφέρουν. Γυρίζοντας επί της ουσίας τη χώρα πίσω στα χρόνια όπου τις πολιτικές προτεραιότητες καθόριζε το ΔΝΤ. Στην πιθανότητα που αυτή η πολιτική δύναμη υπερισχύσει να γνωρίζουν όλοι ότι καιροφυλακτούν πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό όπως ο κος Βέμπερ. Οι οποίοι, εφόσον δεν υπάρξει εμπιστοσύνη στην κυβερνητική πορεία και σε αυτές τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, πρώτοι εκείνοι θα έρθουν και θα αμβισβητήσουν αυτές τις πολιτικές επιλογές.
Μιλούν για παράδειγμα στη ΝΔ για υπερφορολόγηση. Αν κάποιος έχει υπερφορολογήσει τη μεσαία τάξη και τους Έλληνες πολίτες αυτή ήταν η ΝΔ σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και με το ΛΑΟΣ που επί της ουσίας συγκρότησαν τις κυβερνήσεις των 2 πρώτων μνημονίων. Και αυτό είναι δεδομένο και πλέον είναι και παραδοχή του ίδιου του ΔΝΤ. Στα χρόνια 2010-2014 η συνολική δημοσιονομική προσαρμογή ήταν περίπου στα 65 δις ευρώ ενώ η φορολογική προσαρμογή της περιόδου 2015-2019 δεν ξεπέρασε τα 2,5 δις ευρώ. Ο μόνος πλέον που υπερασπίζεται το 2ο μνημόνιο είναι ο κος Μητσοτάκης και η ΝΔ σε συνεργασία με τον κο Βενιζέλο ενώ και το ίδιο το ΔΝΤ μας είπε ότι τόσο το 1ο όσο και το 2ο μνημόνιο ήταν στην πραγματικότητα προγράμματα για να διασωθούν οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες.