ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ
Την ερχόμενη Κυριακή αυτό που κρίνεται είναι το αν από τη μεριά του ελληνικού λαού, που έχει πια και την ευθύνη να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί τις ίδιες του τις κατακτήσεις, θα έχουμε μια ψήφο εμπιστοσύνης στη στρατηγική της κυβέρνησης και στα μέτρα που έχουν κατατεθεί και ψηφιστεί και έχουν αρχίσει να υλοποιούνται. Ή αν θα επιλέξει, όπως βεβαίως δικαιούται, να επιστρέψει στα μαύρα χρόνια της μνημονιακής περιόδου που τον ρυθμό των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών παρεμβάσεων έδινε το ΔΝΤ.
Από την πλευρά της ΝΔ όλο το προηγούμενο διάστημα είχε επιχειρηθεί να δημιουργηθεί μια εικονική πραγματικότητα. Η οποία όταν πλέον έρχεται να μετρηθεί με την κοινωνική πραγματικότητα, δηλαδή με την πραγματικότητα του ελληνικού λαού, τότε βρίσκεται ελλιποβαρής. Όσο όμως πλησιάζουμε στην κάλπη βλέπουμε ότι αυτή η δημοσκοπική διαφορά μαζεύεται. Τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά και τον Σεπτέμβριο του 2015 και τον Ιούλιο του 2015, όταν το σύνολο των δημοσκοπήσεων αδυνατούσαν να προβλέψουν το πραγματικό αποτέλεσμα και την πραγματική λαϊκή ετυμηγορία.
Την Κυριακή λοιπόν ο λαός θα αποδείξει τη μεγάλη αυτή απάτη του πολιτικού και μιντιακού συστήματος την οποία ο κος Μητσοτάκης προσπάθησε επί 3 χρόνια να οικοδομήσει. Γιατί σε αυτές τις εκλογές, όπως σε όλες τις εκλογές, δεν αποφασίζουν ούτε οι δημοσκόποι, ούτε οι προπαγανδιστές, ούτε τα εκδοτικά επιτελεία, ούτε τα μιντιακά συστήματα που η ΝΔ έχει τη δυνατότητα να τα ελέγχει. Αλλά αποφασίζει ο ελληνικός λαός που θα υπερασπιστεί τις μεγάλες κατακτήσεις που έχει επιτύχει με τις δικές του θυσίες, κόπους και προσπάθεια.
Η μάχη αυτή των εκλογών λοιπόν θα κερδηθεί. Και η νίκη στις ευρωεκλογές θα σημάνει ψήφο εμπιστοσύνης στη στρατηγική της κυβέρνησης και στα μέτρα που έφερε πριν από μια εβδομάδα στη Βουλή σε συνέχεια μιας πολιτικής στρατηγικής δημοσιονομικής επέκτασης που ξεκίνησε ήδη με την έξοδο από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018 ύστερα από 8 πάρα πολύ δύσκολα χρόνια.
Διότι είναι αυτό ακριβώς το πραγματικό και κρίσιμο ερώτημα των ευρωεκλογών. Αν ο ελληνικός λαός και οι πολλοί στηρίζουν την πολιτική της κυβέρνησης για την ενίσχυση της κοινωνικής πλειοψηφίας, τη μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και την ενέργεια, την παροχή της 13ης σύνταξης, την πολιτική δημοσιονομικής επέκτασης που έχει κινήσει από τη στιγμή της εξόδου της χώρας από τη μνημονιακή επιτροπεία.
Ή αν προτιμούν την επιστροφή σε ένα καθεστώς κοινωνικής ισοπέδωσης και το πολιτικό σχέδιο και στρατηγική της ΝΔ που κάνει λόγο για το ότι το 8ωρο είναι ξεπερασμένο, ότι πρέπει να πηγαίνουμε σε 7ήμερη εργασία εφόσον λέει εργαζόμενοι και εργοδότες συμφωνούν, που κάνει λόγο για την αντικατάσταση του 1:1 με το 1:5 δλδ τη μία πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις στο Δημόσιο. Έτσι ώστε να μην μπορούμε να στελεχώσουμε κοινωνικές δομές, νοσοκομεία, σχολεία.
Εμείς πορευόμαστε με την οργανική σύνδεση που έχουμε με το λαό. Όλο το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να δημιουργείται ένα πολύ μεγάλο κύμα, μια συνάντηση, μια επανασύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλες λαϊκές δυνάμεις και τούτο γίνεται σαφές στην ίδια την καθημερινότητα αυτής της προεκλογικής εκστρατείας. Η εικονική λοιπόν πραγματικότητα θα καταρρεύσει και την Κυριακή των εκλογών θα έχουμε ένα πολιτικό ντεζαβού. Και τότε θα πρέπει και το πολιτικό και μιντιακό σύστημα να κάνει πια την αυτοκριτική του.
Δεν αρνείται κανείς ότι η ελληνική κυβέρνηση μετά τη συμφωνία του 2015 αναγκάστηκε να προχωρήσει σε μια πολύ δύσκολη προσαρμογή. Πολύ πιο ήπια όμως από αυτή της περιόδου 2010-2014. Για παράδειγμα. Μόνο για τις συντάξεις το σύνολο των περικοπών που ψήφισε η ΝΔ χέρι χέρι με το ΠΑΣΟΚ ή ενίοτε και με το ΛΑΟΣ ήταν ύψους 45 δις ευρώ. Εμείς βεβαίως ύστερα από όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015 προχωρήσαμε σε δημοσιονομική προσαρμογή ύψους όμως 6 δις στο σύνολό της. Και την ίδια στιγμή, παράλληλα, υπήρχαν αντισταθμίσματα όπως τα κοινωνικά μερίσματα του 2016, 2017, 2018 που η ΝΔ καταψήφιζε και ύστερα χαρακτήριζε προεκλογικά τρικ.
Και στη συνέχεια, με την έξοδο από την μνημονιακή επιτροπεία έχουμε τη δυνατότητα για συγκεκριμένες παρεμβάσεις και παρεμβάσεις στο σήμερα. Όπως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, όπως η κατάργηση του υποτατώτατου μισθού. Όλα αυτά που ο κος Μητσοτάκης θέλει να επανέλθει στην εξουσία για να τα πάρει πίσω. Ο κος Μητσοτάκης είπε ότι θα κάνει αυξήσεις στο μισθό σε διπλάσιο μέγεθος από την ανάπτυξη. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο μισθός θα αυξάνονταν κατά 4% και όχι 11%.
Άρα λοιπόν εδώ έχουμε από τη μια μεριά ένα πρόγραμμα κοινωνικής στήριξης των πολλών και από την άλλη μεριά ένα πρόγραμμα που αφορά την ελίτ, τους ολιγάρχες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Δεν μιλούμε για τη μεσαία τάξη εδώ. Οι δικές μας παρεμβάσεις μας αφορούν τη μεσαία τάξη. Όπως η μείωση του ΦΠΑ. Οι παρεμβάσεις μας σε σχέση με τις ασφαλιστικές εισφορές επίσης. Η ρύθμιση για τις 120 δόσεις.
Όταν εμείς λέμε ελίτ εννοούμε την οικονομικη ολιγαρχία, τα μιντιακά συστήματα, τους ανθρώπους που νομίζουν ότι έχουν ελέω θεού δικαίωμα να κυβερνούν είτε στο πολιτικό είτε στο οικονομικό πεδίο αυτή τη χώρα. Γιατί είναι άλλο πράγμα το να συζητάς και να λαμβάνεις υπόψιν σου τα διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα και είναι εντελώς διαφορετικό να υλοποιείς ή να σχεδιάζεις μια πολιτική που έχει σαν αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτών των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, των παραθεσμικών κέντρων και των πολιτικών τζακιών.