Παρέμβαση στην Ελληνική Βουλή

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ

Η διαφορά μεταξύ της Κυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αποτυπώνεται σήμερα ανάγλυφα: Ο Πρωθυπουργός έκανε δεκτή την παραίτηση της κ. Αντωνοπούλου για λόγους ευθιξίας ύστερα από μια ομολογημένα λανθασμένη χρήση μιας διάταξης νόμου. Και ρωτώ.

Πόσες μέρες αλήθεια θα περάσουν μέχρι οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο Novartis να παραιτηθούν για τους ίδιους ακριβώς λόγους ευθιξίας; Πόσες μέρες θα περάσουν άραγε μέχρι ο κ. Μητσοτάκης να αποπέμψει τον Αντιπρόεδρο του κόμματός του, κ. Γεωργιάδη, τόσο για την υπόθεση Novartis όσο και για την άθλια και απαράδεκτη συμπεριφορά του απέναντι στον Πρωθυπουργό της χώρας;

Και πόσες μέρες θα περάσουν μέχρι να αναγνωριστεί η πολιτική ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας για όσα συνέβησαν στο χώρο του φαρμάκου από το 2000 έως το 2015; Αν θυμάμαι, καλά η ΝΔ ήταν στην κυβέρνηση από το 2004 έως το 2009 και από το 2011 έως το 2015. Έχει λοιπόν ευθύνη η ΝΔ για τον τρόπο με τον οποίον έγινε η διαχείριση των τιμών του φαρμάκου όλα αυτά τα 10 χρόνια που βρισκόταν στην κυβέρνηση; Ναι ή όχι;

Ναι ή όχι;

 

ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ

 

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ

Σε σχέση με την τοποθέτηση του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μου πέρασε κάτι από το μυαλό, όταν ενημερώθηκα ότι θα προσέλθει στο Βήμα ο κ. Μητσοτάκης. Σκέφτηκα να μην το πω. Ωστόσο το γεγονός ότι έδωσε έναν προσωπικό τόνο στην ομιλία του και εξέφρασε τη βούλησή του να εγγυηθεί προσωπικά για το μέλλον και την πορεία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, νομίζω ότι μου επιτρέπει να κάνω ένα σχόλιο. Ότι μάλλον η συγκεκριμένη ομιλία ήταν περισσότερο μία υπενθύμιση του ποιος είναι Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και λιγότερο μια τοποθέτηση επί της ουσίας για τα ζητήματα της εκπαίδευσης. Ναι, αυτά. Δεν σας αρέσουν; Χαίρομαι που αντιδράτε γιατί αυτό σημαίνει ότι χτυπήσαμε κάποια φλέβα εδώ.

Νομίζω ότι η διαφορά μεταξύ της Κυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αποτυπώνεται σήμερα πλήρως, ανάγλυφα. Ποια είναι αυτή η διαφορά και σε τι συνίσταται; Στην περίπτωση της κ. Αντωνοπούλου, με την οποία άνοιξε την τοποθέτησή του ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τι έχουμε; Έχουμε μία ομολογημένα λανθασμένη χρήση μίας διάταξης νόμου, την οποία να υπενθυμίσω ότι δεν ψήφισε μόνο η Συμπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ψηφίστηκε στις 14 Αυγούστου του 2015 από το σύνολο του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Κακώς. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει δεδηλωμένη ήδη η βούληση της Κυβέρνησης να καταργηθεί η συγκεκριμένη διάταξη. Κανένας εξωκοινοβουλευτικός Υπουργός δεν έκανε χρήση της, πέραν -ξαναλέω- της λανθασμένης, ομολογημένα λανθασμένης επιλογής της κ. Αντωνοπούλου. Και τι έχουμε; Έχουμε παραίτηση λόγω ευθιξίας και αποδοχή εκ μέρους του Έλληνα Πρωθυπουργού.

Ποιο είναι το θέμα τώρα;

Αναρωτιέμαι πόσες μέρες θα περάσουν μέχρι οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο «Novartis» να παραιτηθούν για τους ίδιους λόγους ευθιξίας από τα αξιώματα τα οποία φέρουν. Για ποιον λόγο, λοιπόν, δεν παραιτείστε κι εσείς, μέχρι να καθαρίσει το όνομά σας, κύριε Γεωργιάδη; Μπορείτε να απαντήσετε.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσες μέρες θα περάσουν μέχρι ο κ. Μητσοτάκης να αποπέμψει από Αντιπρόεδρο του Κόμματός του τον κ. Γεωργιάδη, όχι μόνο για τους λόγους που έχουν να κάνουν με όσα σχετίζονται με το σκάνδαλο Novartis, αλλά και με κάτι παραπάνω. Για λόγους που σχετίζονται με την άθλια και απαράδεκτη συμπεριφορά του απέναντι στον Πρωθυπουργό της χώρας και για το γεγονός ότι χρησιμοποιεί μια γλώσσα την οποία προφανώς εκείνος θεωρεί απολύτως δόκιμη. Με την οποία όμως προσβάλει όχι μόνο την ελληνική Κυβέρνηση, θα έλεγα πολύ λιγότερο την ελληνική Κυβέρνηση και πολύ περισσότερο την ίδια την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν ξέρω αν είναι πολλοί εκείνοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως φιλελεύθεροι από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι να αισθάνονται χαρούμενοι, ικανοποιημένοι, όταν ακούν τέτοιου τύπου τοποθετήσεις να γίνονται είτε από το Βήμα της Βουλής είτε στο επίπεδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Πόσες μέρες, λοιπόν, θα περάσουν μέχρι την αποπομπή; Πόσες μέρες θα περάσουν, αναρωτιέμαι, μέχρι να αναγνωριστεί η πολιτική ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας για όσα συνέβησαν στο χώρο του φαρμάκου από το 2000 μέχρι το 2010 και από το 2010 ως το 2015;

Αν θυμάμαι καλά, στην Κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία ήταν από το 2004 μέχρι το 2009 και από το 2011 μέχρι το 2015. Έχει λοιπόν ευθύνη η Νέα Δημοκρατία για τον τρόπο με τον οποίο έγινε η διαχείριση των τιμών του φαρμάκου αυτά τα δέκα χρόνια που βρισκόταν στην Κυβέρνηση, ναι ή όχι; Αυτά είναι τα μεγάλα πολιτικά ερωτήματα!

Μου κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης βρήκε το σθένος να έρθει εδώ να καταγγείλει τη σημερινή Κυβέρνηση για ηθικό έλλειμμα, όταν κρύβατε λίστες και στικάκια στα συρτάρια των Υπουργείων σας. Έχετε δάνεια 200 εκατομμυρίων ευρώ. Η κ. Αντωνοπούλου τις 12.000 ευρώ θα τις επιστρέψει, εσείς θα επιστρέψετε τα 200 εκατομμύρια που πήρατε από τις τράπεζες; Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα!

Πρωταγωνιστήσατε σε κάθε μικρό και μεγάλο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης, αλλά όταν έρχεται η ώρα να δώσετε λογαριασμό μιλάτε για σκευωρία, κουκουλοφόρους και πολιτικές διώξεις, απόπειρα εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων. Από ποιον; Από την ελληνική δικαιοσύνη; Από Έλληνες δικαστές; Να το πείτε.

Να έχετε το σθένος, όπως ο κ. Σαμαράς κατέθεσε μήνυση εναντίον εισαγγελικών λειτουργών, να βγείτε και να καταγγείλετε επί προσωπικού, λέγοντας συγκεκριμένα ονόματα, ποιοι είναι οι εισαγγελικοί λειτουργοί που τελούν εν συμπαιγνία με την ελληνική Κυβέρνηση. Έχετε το σθένος; Βγείτε και ξαναπείτε τα, κύριε Βορίδη, σας προκαλώ ευθέως. Βγείτε και πείτε τα αλλά με ονόματα. Να το πείτε με ονόματα. Πείτε τα ονόματα των Αντιεισαγγελέων του Αρείου Πάγου, της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, των Αντιεισαγγελέων Εφετών. Σας προκαλώ ευθέως, κύριε Βορίδη, να πείτε τα ονόματα. Ο κ. Σαμαράς έχει κάνει μηνύσεις. Κι αυτά για να τελειώνουμε με το αστείο.

Σε ό,τι αφορά την ασφάλεια, επειδή μου τέθηκε συγκεκριμένο ερώτημα –τα υπόλοιπα για την Παιδεία θα τα πει ο κ. Γαβρόγλου- η ευαισθησία για την ασφάλεια της Νέας Δημοκρατίας και του Προέδρου της, του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι αλά καρτ. Ξέρετε πόσες επιθέσεις έχει δεχθεί η οικία του κ. Φλαμπουράρη τα τελευταία δυο χρόνια;

Ξέρετε πόσες φορές στελέχη ή μέλη της ελληνικής Κυβέρνησης έχουν γίνει στόχος; Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα δεν είναι να συμψηφίζουμε τις επιθέσεις και αν αυτός ο οποίος δέχεται την επίθεση είναι από την τάδε ή τη δείνα παράταξη, τη δική μας ή τη δική σας.

Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τη λογική, την οποία έχει επιλέξει να το αντιμετωπίσει η Νέα Δημοκρατία την περίοδο 2012-2015 με τη γενικευμένη καταστολή, με τις συλλήψεις στο σωρό. Αντιθέτως με τον τρόπο αυτό το μόνο το οποίο κάνατε είναι να εντείνετε το πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία και ειδικά στην Αθήνα.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το πρόβλημα είναι με επαγγελματισμό, είναι με σοβαρότητα, είναι με υπευθυνότητα και αυτό ακριβώς κάνει σήμερα η Ελληνική Αστυνομία και είναι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο που έχουμε και συγκεκριμένα και απτά αποτελέσματα στη βελτίωση των όρων και των συνθηκών ασφάλειας τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Ευχαριστώ.

 

Δευτερολογία 

Ευχαριστώ, κύριε Τζαβάρα, που μου κάνετε την τιμή. Σας ευχαριστώ. Λοιπόν, σε ό,τι αφορά την προηγούμενη τοποθέτηση του Αντιπροέδρου-εάν μιλάω στο τρίτο ενικό, φαντάζομαι δεν υπάρχει προσωπικό, έτσι δεν είναι, αυτός δεν είναι ο κανόνας; Μάλιστα- του Αντιπροέδρου Α΄, του Αντιπροέδρου Β΄, δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η τοποθέτησή του. Εν πάση περιπτώσει, λοιπόν, θέλω να πω το εξής: Εάν οι καταγγελίες, τις οποίες σκοπεύει να κάνει εναντίον του Πρωθυπουργού, έχουν τόσο σχέση με την πραγματικότητα, όσο έχει σχέση με την πραγματικότητα, αυτό το οποίο περιφέρει στα κανάλια και λέει ότι δείχνει ότι δήθεν  η κ. Παπασπύρου είναι η δεύτερη μητέρα μου, τότε πραγματικά ο κύριος Πρωθυπουργός δεν έχει τίποτα να φοβάται.

Τώρα, σε ό,τι αφορά το FBI και τις δηλώσεις του Αμερικανού Πρέσβη, καλό είναι να περιμένουμε και να δούμε ακριβώς, ποιες ήταν οι δηλώσεις του Αμερικανού Πρέσβη.

Αν δεν κάνω λάθος, αυτά τα οποία φέρεται να είπε, προέκυψαν μετά από διαρροές της Νέας Δημοκρατίας. Επομένως, αφήστε, κρατήστε μικρό καλάθι, κύριε Γεωργιάδη. Ελπίζω να μην πάρετε τον λόγο επί προσωπικού και για αυτό.

Πάμε τώρα στο ζήτημα του κ. Κουρουμπλή, γιατί βάζετε ένα θέμα το οποίο προκύπτει από ένα δημοσίευμα. Εσείς ξέρετε ότι υπάρχει αυτό το έγγραφο; Λοιπόν, εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα είναι το εξής. Στο διαβιβαστικό που ήρθε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο υπήρχαν τα δέκα γνωστά ονόματα. Από εκεί και πέρα, γινόταν και αναφορά σε μια μήνυση, την οποία είχαν κάνει -αν δεν κάνω λάθος- ο κύριος Λοβέρδος και η κυρία Χριστοφιλοπούλου, η οποία σε τίποτα δεν σχετιζόταν με την υπόθεση NOVARTIS.

Επομένως, αν θέλετε εσείς να προχωρήσετε μετά από νέο διαβιβαστικό, το οποίο θα γίνει, εφόσον υπάρχουν αυτά τα οποία εσείς θεωρείτε ότι υπάρχουν, σε πρόταση στην Ολομέλεια για την άσκηση δίωξης, εδώ είμαστε να το συζητήσουμε, για να δούμε ποιες θα είναι οι επιχειρηματολογικές σας γραμμές, εν πάση περιπτώσει, και να δούμε πού θα καταλήξει όλη η συζήτηση. Εδώ είμαστε. Για ποιον λόγο αγχώνεστε;

Τώρα, σε ό,τι αφορά τα ερωτήματα, τα οποία μου έθεσε ο κ. Τζαβάρας, θα πω πάρα πολύ σύντομα, ότι είμαι απολύτως ικανοποιημένος. Τίποτα μη θεσμικό δεν έχει γίνει –τίποτα απολύτως. Όλη αυτή την παραφιλολογία συνεχίζετε να επαναλαμβάνεται, για ποιον λόγο; Διότι δεν θέλετε να πάμε στην ουσία της συζήτησης. Δεν θέλετε να μιλήσουμε για το πραγματικό σκάνδαλο. Θέλετε να διαδικασιολογήσετε.

Στην διαδικασιολογία, μάλιστα, έχετε και νομικό άδικο, διότι τίποτα το μη θεσμικό έγινε. Τι έχουμε; Έχουμε τη διαβίβαση μιας δικογραφίας από την Εισαγγελία Διαφθοράς στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου διαβιβάζει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, το Υπουργείο Δικαιοσύνης διαβιβάζει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και ποια είναι η μοναδική επιλογή την οποία έχει το Ελληνικό Κοινοβούλιο; Είτε να θάψει την υπόθεση, μη κάνοντας τίποτα, είτε να προχωρήσει στη συγκρότηση Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προκαταρκτικής Εξέτασης. Για ποιον λόγο; Για να διερευνήσει εάν έχει αρμοδιότητα. Είναι η μοναδική, η οποία μπορεί να το πει αυτό. Η ίδια η Επιτροπή θα αποφασίσει εάν έχει αρμοδιότητα. Και εάν δεν έχει αρμοδιότητα, θα πράξει τα δέοντα. Επομένως, μην διαδικασιολογείτε διαρκώς, διότι έχετε και νομικό άδικο, πέρα από το πολιτικό άδικο, που σας ακολουθεί.

Τώρα, σε ό,τι αφορά τον επηρεασμό της Δικαιοσύνης δια των πολιτικών δηλώσεων. Το να κάνει κανείς πολιτική κριτική, το να βγάζει κανείς πολιτικά συμπεράσματα ή να κάνει πολιτικές εγκλίσεις δεν συνιστά σε καμία περίπτωση ούτε επηρεασμό ούτε παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης, είτε αυτή ασκείται, εν πάση περιπτώσει, από την Προκαταρκτική Επιτροπή είτε ασκείται από την τακτική Δικαιοσύνη. Το γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα. Η παρέμβαση στη Δικαιοσύνη με εντελώς διαφορετικό τρόπο νοείται, εάν θέλετε να μιλήσουμε στενά νομικά -και καλό θα είναι να το θυμάστε αυτό.

Ευχαριστώ.

 

 

Ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, είναι προφανές ότι παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις της Αντιπολίτευσης, διαφόρων εκπροσώπων της πολιτικής ελίτ που έχουν αποσυρθεί και πλέον παρεμβαίνουν δια τηλεοράσεως, της παλιάς κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής ελίτ, διαφόρων δημοσιογράφων, γραφιάδων, εκδοτών, διανοούμενων και φιλοσόφων της εξουσίας και κάθε λογής άλλων εκπροσώπων του παλιού πολιτικού συστήματος, που έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής, είμαστε ακόμα εδώ. Κάθε σχέδιο υπονόμευσης, παρένθεσης, κατάρρευσης έχει πέσει στο κενό.

Κάθε επιθυμία παλινόρθωσης και εκδικητικής επιστροφής, που θα ισοδυναμούσε με δικαίωση των επιλογών που μας οδήγησαν στην τραγωδία της χρεοκοπίας το 2010, αποδείχθηκε φρούδα.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης» που βασίστηκε στην τακτική της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας το πρώτο εξάμηνο του 2015; Τα λογής παραπολιτικά σενάρια πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015; Τις προβλέψεις για πρόωρες εκλογές πριν κλείσει καν η πρώτη αξιολόγηση; Τις άλλες προβλέψεις και την επιχείρηση υπονόμευσης κατά τη διάρκεια της δεύτερης αξιολόγησης που στήθηκε πάνω στις παράλογες απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Το «Τόσα και άλλα τόσα μέτρα»; Τα παρακάλια στη γερμανική Κυβέρνηση να στυλώσει τα πόδια και να μην ολοκληρώσει τη συμφωνία το καλοκαίρι του 2017; Και παρόλα αυτά, σήμερα είμαστε ακόμα εδώ για να προτείνουμε και να ψηφίσουμε άλλον έναν προϋπολογισμό, τον τελευταίο μνημονιακό προϋπολογισμό και να βαδίσουμε με σταθερότητα στην έξοδο από την κρίση και την επιτροπεία.

Τον Αύγουστο του 2018, όσο κι αν κάποιοι δεν το θέλουν, ολοκληρώνεται το τρίτο πρόγραμμα και, μάλιστα, με επιτυχία. Και η αντιπολιτευτική ρητορική σήμερα απέναντι στην Κυβέρνηση και απέναντι σε αυτήν την προφανή πολιτική της επιτυχία, συμπυκνώνεται πια σε δύο, μάλλον εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους, επιχειρήματα.

Το πρώτο επιχείρημα που είχε ακουστεί κατά κόρον και στην περσινή συζήτηση, αλλά και σήμερα ακόμα το ψελλίζουν -με ελάχιστη, βεβαίως, πειστικότητα πια- διάφοροι συμμετέχοντες στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου του 2012 – 2015, είναι ότι δήθεν η χώρα ήταν έτοιμη να βγει εκτός μνημονίων με τη λήξη του 2014 και ότι ήταν η επιλογή της μετωπικής αντιπαράθεσης με τους δανειστές που οδήγησε στο τρίτο πρόγραμμα. Αναρωτιέμαι ειλικρινά αν όντως όσοι το επαναλαμβάνουν, το πιστεύουν. Αν συμβαίνει αυτό, τότε είναι αφελείς. Αν απλώς το θεωρούν βολικό, είναι απλώς κυνικοί.

Για να δούμε αν αντέχει αυτό το πολιτικό επιχείρημα και αυτό το πολιτικό αφήγημα στη βάσανο της κριτικής.

Ποιοι ήταν οι στόχοι του δεύτερου προγράμματος σε γενικές γραμμές; Επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2014 ύψους 1,5%, που θα έπρεπε να εκτιναχθεί το 2015 στο 3% και το 2016 στο 4,5%, για να παραμείνει εκεί περίπου μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίες, δηλαδή περίπου μέχρι το 2025, για να φτάσουμε σε ένα μέσο όρο 4% πρωτογενούς πλεονάσματος μέχρι το 2031.

Και τι έδειξε το αποτέλεσμα του 2014, κυρίες και κύριοι Βουλευτές;

Πρώτον, πρωτογενές πλεόνασμα 0,2%. Δημοσιονομικό κενό, δηλαδή, περίπου για το 2015, 2,8% -αυτό σημαίνει μέτρα ύψους 6 δισεκατομμυρίων μόνο για το 2015- και αναιμική ανάπτυξη στο 0,8%, που βασίστηκε στη δημοσιονομική αποτυχία, διότι πάντα με βάση το πρόγραμμα στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στην τόνωση της κατανάλωσης.

Δεύτερον, ανεργία στο 27%, καμία βελτίωση στα θεμελιώδη μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, όπως ο δείκτης της οικονομικής εμπιστοσύνης, η βιομηχανική παραγωγή, οι άμεσες ξένες επενδύσεις, οι εξαγωγές κοκ.

Και τρίτον, μία πέμπτη αξιολόγηση ανοιχτή, ορθάνοιχτη, η οποία προέβλεπε σειρά μέτρων, που αρκετά από αυτά ανασχέθηκαν στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, του εξαμήνου που εσείς επιμένετε να ονομάζετε «καταστροφικό». Για παράδειγμα, θυμίζω τα εξής: Ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές συντάξεις. Υλοποίηση του σχεδίου για τη μικρή ΔΕΗ. Πλήρης κατάργηση της προστασίας για την πρώτη κατοικία. Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μαζικές απολύσεις, lock out και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός. Επίσης, κανένα σαφές σχέδιο και καμία απολύτως δέσμευση για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους πέρα από τη γενικόλογη υπόσχεση του Νοεμβρίου του 2012. Μηδενικά ταμειακά διαθέσιμα, κανένα μαξιλάρι ρευστότητας για την υποστήριξη πιθανής εξόδου στις αγορές και φυσικά αποτυχημένη έξοδος στις αγορές το καλοκαίρι του 2014.

Πού στηριζόταν, λοιπόν, η ρητορική περί «success story» και η πρόβλεψη ότι το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με επιτυχία; Στην επιθυμία της τότε πολιτικής ηγεσίας, ώστε η τρόικα να κάνει τα στραβά μάτια και να χαρίσει την ολοκλήρωση του δεύτερου προγράμματος στον κ. Σαμαρά και στον κ. Βενιζέλο, για να αποφύγουν, υποτίθεται, τον κίνδυνο του ΣΥΡΙΖΑ. Να κλείσουν, δηλαδή, άρον  – άρον την πέμπτη αξιολόγηση, χωρίς να καλύψουν το δημοσιονομικό κενό και να τους χαρίσουν και μια πιστοληπτική γραμμή που υπήρχε μόνο στη φαντασία τους και πουθενά αλλού, καθώς κανένας από τους θεσμούς, κανένας στο διεθνές στερέωμα δεν συζητούσε για μια τέτοια πιθανότητα.

Και είναι ακριβώς αυτή η ανεκπλήρωτη φαντασίωση που επιτρέπει σήμερα στον κ. Σαμαρά να ισχυρίζεται ότι τον έριξαν οι σύμμαχοί του. Λοιπόν, όχι, δεν τον έριξαν οι σύμμαχοί του.

Τον έριξε η καταστροφική συμφωνία την οποία είχε υπογράψει και με σθένος και με φανατισμό την υλοποιούσε. Και σήμερα η Νέα Δημοκρατία θέλει να μας επιστρέψει σε αυτές τις λογικές του δεύτερου προγράμματος. Και τον έριξε, επίσης -ευτυχώς- ο ελληνικός λαός.

Σήμερα πού βρισκόμαστε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές; Σε μία εντελώς διαφορετική κατάσταση. Ολοκληρώνουμε με επιτυχία ένα δύσκολο, βεβαίως, πρόγραμμα προσαρμογής, ένα πρόγραμμα που εμπεριέχει πολλά στοιχεία πολιτικής, με τα οποία δεν θα συμφωνούσαμε ποτέ, αλλά επιβλήθηκαν υπό γνωστούς όρους και συνθήκες το καλοκαίρι του 2015. Ωστόσο, το πρόγραμμα αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με το δεύτερο πρόγραμμα, αλλά και όσα μας περίμεναν με βάση το δεύτερο πρόγραμμα.

Η δημοσιονομική προσαρμογή, που σήμερα έχει επιτευχθεί και ολοκληρωθεί, είναι σαφώς ηπιότερη της προηγούμενης. Στην πραγματικότητα, είναι «η μέρα με τη νύχτα». Τι σχέση έχουν οι στόχοι του 0,5% πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2016, του 1,75% για το 2017 και του 3,5% για το 2018, με προοπτική να επιμείνουν μέχρι το 2022, σε σχέση με τα θεόρατα πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία προέβλεπε η προηγούμενη συμφωνία και, όπως σας έλεγα προηγουμένως, ήταν κατά μέσο όρο 4% μέχρι το 2031; Αυτά είχαν συμφωνήσει όσοι σήμερα «κουνούν το δάχτυλο» για το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5%.

Επίσης, σε μία σειρά τομέων πολιτικής, οι ακραίες δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης έχουν ανασχεθεί, όπως σας είπα προηγουμένως, για το lock out, για τις μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, για το ασφαλιστικό με την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές -σημειωτέον, ο κ. Μητσοτάκης σε ανύποπτο χρόνο σε αυτήν εδώ την Αίθουσα την έχει υπερασπιστεί, να το θυμίσουμε και αυτό- με τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα, τις οποίες ο κ. Μητσοτάκης προφανώς έχει υπηρετήσει στο παρελθόν με πάρα πολύ μεγάλο φανατισμό -σας θυμίζω ότι προβλέπονταν ακόμα δεκαπέντε χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με βάση το δεύτερο πρόγραμμα- και την πλήρη κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Την ίδια στιγμή που όλες αυτές οι δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων έχουν ανασχεθεί και πολλές άλλες, έχουν κερδηθεί και μία σειρά από θετικά μέτρα μέσα από σκληρή διαπραγμάτευση.

Επί τροχάδην αναφέρω τα εξής: Την υγειονομική κάλυψη δυόμιση εκατομμυρίων ανασφάλιστων ανθρώπων. Το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης, που καλύπτει πλέον εξακόσιους χιλιάδες συμπολίτες μας και στον φετινό προϋπολογισμό θα χρηματοδοτηθεί με παραπάνω από 700 εκατομμύρια ευρώ. Την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων τον Σεπτέμβριο του 2018. Τις εξαιρέσεις από τον κανόνα 1:4 για συμβασιούχους στην καθαριότητα, αλλά και για τους πυροσβέστες πενταετούς θητείας. Την αύξηση του προϋπολογισμού κατά 260 εκατομμύρια ευρώ για τα οικογενειακά επιδόματα, όπου ο συνολικός προϋπολογισμός θα αγγίξει πλέον τα 910 εκατομμύρια.

Και δεν ξεχνάμε καθόλου ότι διάφορα «παπαγαλάκια» της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μιλούσαν για μείωση, υποτίθεται, του κοινωνικού προϋπολογισμού, ακόμα και πριν από λίγες ημέρες.

Επίσης, θα ήθελα να αναφέρω και πρωτοβουλίες οι οποίες δεν έχουν να κάνουν ευθέως με τη συμφωνία, αλλά αφορούν τις προτεραιότητες της πολιτικής και τον προσανατολισμό της κρατικής χρηματοδότησης. Δεν θέλω να σταθώ αναλυτικά. Τα είπαν με αρκετή σαφήνεια οι προηγούμενοι ομιλητές. Θα αναφέρω μόνο κάποιες από αυτές:

Στον τομέα της Υγείας έχουμε ενισχύσει τα νοσοκομεία της χώρας με χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Υπάρχουν πολιτικές στο πεδίο της διεύρυνσης δικαιωμάτων και ελευθεριών με το Σύμφωνο Συμβίωσης και την ταυτότητα φύλου. Δίνεται το κοινωνικό μέρισμα του 2016 και 2017, υπάρχει ενεργητική πολιτική και χρηματοδοτική στήριξη της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, ώστε να παραμείνει ο βασικός πυλώνας παραγωγής ενέργειας στη χώρα, αναπροσανατολισμός του προηγούμενου, αλλά και σχεδιασμός του σημερινού ΕΣΠΑ σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, όπου, σημειωτέον, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χθες ανέφερε ότι για άλλη μία φορά είμαστε πρωταθλητές στην απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ, πράγμα το οποίο φαίνεται να μην αναγνωρίζεται καν από διάφορους οι οποίοι κάνουν κριτική στον κ. Χαρίτση για δήθεν υπο-απορρόφηση στο ζήτημα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Επίσης, υπάρχει αύξηση των κονδυλίων για την έρευνα, που αγγίζουν πλέον το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, αλλά και αύξηση των πιστώσεων του προϋπολογισμού για την Παιδεία κατά 184 εκατομμύρια ευρώ φέτος, 257 εκατομμύρια ευρώ πέρυσι, ενώ την περίοδο 2011-2014 η σωρευτική μείωση των πιστώσεων για την Παιδεία ήταν περίπου 34%.

Επιπλέον, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της καταπολέμησης της ανεργίας για πρώτη φορά υλοποιείται μία πολιτική ενίσχυσης της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων, με την εντατική και σοβαρή λειτουργία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, που καταπολεμά πλέον με σχέδιο την αδήλωτη και υποδηλωμένη εργασία. Σας θυμίζω ότι το 2015 αδήλωτη και υποδηλωμένη εργασία είχαν φτάσει περίπου στο 17%. Έχουμε καταφέρει μέσα σε περίπου δυόμιση χρόνια να ρίξουμε την αδήλωτη και υποδηλωμένη εργασία κατά τέσσερις μονάδες, στο 13%.

Επίσης, με τις συγκεκριμένες νομοθετικές ρυθμίσεις του Υπουργείου Εργασίας το καλοκαίρι, δόθηκε δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης εργασίας από τον εργαζόμενο σε περίπτωση μη καταβολής των δεδουλευμένων του, αλλά επίσης και δικαίωμα διεκδίκησης αυτών ακριβώς των δεδουλευμένων με την έκδοση διαταγής πληρωμής.

Θα μπορούσα να διευρύνω τον κατάλογο κατά πολύ και να πω πολλά περισσότερα. Ο χρόνος, δυστυχώς, δεν το επιτρέπει. Η ουσία, όμως, έχει γίνει ήδη σαφής. Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε γίνει, αν δεν είχε συντελεστεί η μεγάλη πολιτική του 2015. Ποια είναι, αλήθεια, σήμερα η συνολική εικόνα της ελληνικής οικονομίας και τι σχέση έχει η σημερινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας με την κολοσσιαία αποτυχία του 2010-2014;

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Ανεργία που τείνει για πρώτη φορά κάτω από το 20%, μετά από δέκα περίπου χρόνια. Ρυθμοί ανάπτυξης που για το 2017 θα κλείσουν κοντά στο 2% και πρόβλεψη για το 2018 στο 2,5%. Κυρίως, όμως, τα θεμελιώδη μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, από τον δείκτη οικονομικής εμπιστοσύνης μέχρι τις εξαγωγές, μέχρι τις επενδύσεις, μέχρι τη βιομηχανική παραγωγή, ανακάμπτουν σταθερά, ενώ για πρώτη φορά το διαθέσιμο εισόδημα, αλλά και ο μέσος μισθός, δείχνουν να ανατρέπουν την για χρόνια καθοδική πορεία τους και να επιστρέφουν σε  θετικό έδαφος. Αυτό σημαίνει μια αναστροφή ολόκληρης της υφεσιακής και αντεργατικής πορείας, η οποία σημειωνόταν από το 2010 μέχρι το 2015.

Ο βασικός, όμως, δείκτης που μας επιτρέπει να είμαστε βέβαιοι για την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος, δεν είναι άλλος από τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων. Κι αυτό, ξέρετε, δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα, διότι το επιτόκιο του ομολόγου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μαθηματική έκφραση του κινδύνου για μια οικονομία. Τι λέει αυτός ο δείκτης, αυτή η μαθηματική έκφραση του κινδύνου; Λέει ότι το δεκαετές ομόλογο έχει σπάσει το όριο του 4%, ενώ το πενταετές ομόλογο έφτασε στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας κοντά στο 3%.

Αυτό σημαίνει ότι η αυτοδύναμη έξοδος στις αγορές και η ανάκτηση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της χώρας, δεν είναι απλώς μια φαντασίωση ή μια επιθυμία, όπως ήταν το 2014, αλλά ένας απόλυτα εφικτός, επιτεύξιμος στόχος. Και είναι επιτεύξιμος διότι σήμερα τίποτα δεν μοιάζει με την οριακή κατάσταση του 2014. Αυτή είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που επιτυγχάνουμε τους δημοσιονομικούς στόχους του προγράμματος και εξαιτίας του γεγονότος ότι έχουμε ηπιότερη δημοσιονομική προσαρμογή.

Ταυτόχρονα, δημιουργούμε, όπως είπε χθες και ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, ο κ. Χουλιαράκης, ένα χρηματοδοτικό μαξιλάρι για να υποστηρίξουμε την έξοδό μας στις αγορές, ενώ έχουμε και μια θετική και συγκεκριμένη συμφωνία για το χρέος, σύμφωνα με την οποία οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν, από το 2018 και έπειτα, το 15% του ΑΕΠ. Αυτό, a propos, καταρρίπτει πλήρως και το επιχείρημα, που μάλλον από άγνοια επαναλαμβάνουν κάποιοι από τη Νέα Δημοκρατία, ότι το υπερ-πλεόνασμα σημαίνει ότι δεν χρειάζεται ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Διότι η ρύθμιση του ελληνικού χρέους πλέον δεν αφορά τον λόγο χρέος προς ΑΕΠ, αλλά τη συνολική χρηματοδοτική δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή, να μην υπερβαίνουν οι πληρωμές ή οι αναχρηματοδοτήσεις του χρέους το 15% του ΑΕΠ.

Επομένως, θα παρακαλέσω τους συναδέλφους από τη Νέα Δημοκρατία να σταματήσουν να επαναλαμβάνουν αυτό το επιχείρημα, διότι είναι απόλυτο μαθηματικό absurdum αυτό το οποίο κάνουν.

Επίσης, επιτυγχάνεται οριστικός τερματισμός των συνεπειών του PSΙ. Χθες ο κ. Βενιζέλος μας είπε ότι, δήθεν, συνεχίζουμε την πολιτική του  PSI. Αν δεν το κατάλαβε ο κ. Βενιζέλος, η πολιτική του PSI τερματίστηκε πριν από δεκαπέντε μέρες, όταν ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων, η οποία μετέτρεψε τα μη τυπικά ομόλογα του PSI, τα οποία ήταν αδύνατο να είναι διαπραγματεύσιμα στις αγορές χρήματος, σε τυπικά ομόλογα. Κι αυτός είναι ο τεχνικός λόγος, πίσω από τον πολιτικό λόγο της ανάκτησης της εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία, που βλέπουμε σήμερα τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων να κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση.

Βεβαίως, αυτή η συμφωνία για το χρέος, αλλά και όλα όσα κάνουμε σε ό,τι αφορά την αναδιαμόρφωση του εδάφους για να έχουμε τη δυνατότητα να ανακτήσουμε απολύτως την εμπιστοσύνη των αγορών μέχρι τον Αύγουστο του 2018, πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν περαιτέρω. Ωστόσο, το νερό έχει μπει στο αυλάκι.

Επομένως, η έξοδος από το πρόγραμμα είναι μπροστά μας και είναι ορατή. Κι αυτό μας φέρνει στο  δεύτερο επιχείρημα -όψιμο- της Αντιπολίτευσης. Τι ισχυρίζονται; Ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει έξοδος το 2018, καθώς τα μνημόνια θα μείνουν μαζί μας μέχρι να σβήσει ο ήλιος ή εν πάση περιπτώσει, μέχρι να πληρωθεί το 75% των δανείων που έχουμε λάβει από τον επίσημο τομέα.

Αυτό, βέβαια, δεν ίσχυε για την Αντιπολίτευση για κάποιο λόγο το 2014, ισχύει σήμερα. Εν πάση περιπτώσει, ας το αφήσουμε αυτό το κομμάτι του επιχειρήματος και να περάσουμε στην ουσία.

Τι είναι το μνημόνιο; Δεν είναι τίποτα άλλο από έναν μηχανισμό πειθαναγκασμού, μια τεχνολογία επιβολής πολιτικών που λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο και πολύ απλό τρόπο: Μέτρα έναντι χρημάτων για την αποπληρωμή του χρέους, διότι διαφορετικά, επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα πρόσβασης στις αγορές, η οικονομία θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία. Αυτό είναι τo μνημόνιο. Αυτή είναι η τεχνολογία πειθαναγκασμού. Για ποιο λόγο επιβλήθηκε αυτή η τεχνολογία; Γιατί απλούστατα η χώρα δεν είχε τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές από το 2010 και μετά.

Επομένως, για όποιον θέλει και για όποιον μπορεί να καταλάβει, είναι αυτονόητο ότι οι βαθμοί πολιτικής ελευθερίας αυξάνονται αμέσως μόλις απεγκλωβιστεί κανείς απ’ αυτόν τον συγκεκριμένο μηχανισμό. Διότι πλέον οι πολιτικές που επιβάλλονται, δεν έχουν τον ίδιο βαθμό αναγκαστικότητας, καθώς ο κίνδυνος χρεοκοπίας έχει παρέλθει και δεν υπάρχει άμεσος τρόπος εξαναγκασμού. Δεν υπάρχει ο εξαναγκασμός της εκταμίευσης της δόσης.

Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εποπτεία και ότι δεν υπάρχει παρακολούθηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια Κυβέρνηση μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Κατ’ αρχήν οι αγορές εκ των πραγμάτων επιβάλλουν συγκεκριμένες πειθαρχίες στις οικονομίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Όμως, και οι μηχανισμοί εποπτείας της ευρωζώνης συνεχίζουν να λειτουργούν. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μιλάμε για το ίδιο καθεστώς επιχείρησης και για το ίδιο καθεστώς επιτροπείας.

Σε αυτήν την περίοδο που εγκαινιάζεται μετά το καλοκαίρι του 2018 -και εδώ τελειώνω- οι διαφορές της πολιτικής και οι κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές, που ήδη είναι σαφείς, θα αρχίζουν να εμφανίζονται με ακόμη μεγαλύτερη ενάργεια. Είναι τότε που τα δύο πολιτικά σχέδια που συγκρούονται σήμερα, θα αντιπαρατεθούν με ακόμη πιο καθαρό και σαφή τρόπο.

Από τη μία πλευρά είναι το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας και των δορυφόρων της, που θέλουν να επιστρέψουμε σε μια οικονομία πλήρους δημοσιονομικής και εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα «σοκ και δέους» που συνοψίζεται σε συγκεκριμένο τετράπτυχο: Απολύσεις, ξεπούλημα, καταστροφή του κοινωνικού κράτους και μείωση των μισθών για να δημιουργηθούν δήθεν κίνητρα επενδύσεων. Αυτή είναι η καθαρή λογική του «θατσερισμού», που σήμερα διέπει ολόκληρο το ιδεολογικό και πολιτικό περίγραμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Από την άλλη υπάρχει το δικό μας σχέδιο που θέλει να βάλει στο επίκεντρο την εργασία και την αναδιανομή για τη στήριξη του κοινωνικού κράτους. Μιλάμε, δηλαδή, για δύο κόσμους, που δεν έχουν -και ευτυχώς!- τίποτα κοινό.

Σας ευχαριστώ.

Aπάντηση στη Βουλή σε επίκαιρη ερώτηση του κ. Λοβέρδου σχετικά με τους εργαζόμενους στις εταιρίες ΠΗΓΑΣΟΣ, ΕΘΝΟΣ Α.Ε. & το ζήτημα των συμβασιούχων

→ Οι δυσμενείς εξελίξεις στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις αποτελούν το σύμπτωμα μιας χρονίζουσας κρίσης στον ελληνικό Τύπο. Η θεωρία πως η κρίση στον Τύπο εκκίνησε από το 2015 είναι άδικη. Στο πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής για τον τρόπο δανειοδότησης των ΜΜΕ είναι καταγεγραμμένη η άποψη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ότι η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της επί μια 15ετία λογικής της δανειοδότησης των ΜΜΕ χωρίς εξασφαλίσεις.

→ Σε αυτό το φόντο σήμερα διεξάγεται ένας ανηλεής επιχειρηματικός πόλεμος για αλλαγές των συσχετισμών στο εσωτερικό του ελληνικού Τύπου, ο οποίος τις περισσότερες φορές διεξάγεται στις πλάτες των εργαζόμενων. Ο πόλεμος αυτός -στον οποίο συμμετέχουν επιχειρηματικά συμφέροντα, τράπεζες και πολιτικές δυνάμεις- έχει ισοπεδώσει παραδόσεις, πολιτικές καταγωγές, ιδεολογικές ταυτίσεις και όλα αυτά στον βωμό μιας σκληρής πολεμικής η οποία έχει ως κύριο στόχο να πλήξει την κυβέρνηση.

→ Πριν από λίγους μήνες, ο Πρωθυπουργός είχε προτείνει σε όλα τα κόμματα να συνεργήσουν ώστε να υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία που θα ορίζει τον τρόπο διαχείρισης της σοβούσας κρίσης στον ελληνικό Τύπο. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη δια της κας Γεννηματά, έστω και καθυστερημένα, είχε συμφωνήσει σε αυτή την πρωτοβουλία και είχε πει ότι είναι διατεθειμένη να δουλέψει μαζί με την κυβέρνηση ώστε να λυθούν τα προβλήματα. Όμως από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Έχει σχεδόν ολοκληρωθεί η διαδικασία της πώλησης του ΔΟΛ ενώ έχουμε οδηγηθεί σε εξελίξεις τόσο για τον ΠΗΓΑΣΟ όσο και για το ΕΘΝΟΣ που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις πρωτοβουλίες των Τραπεζών.

→ Για ένα θέμα τόσο λεπτό όπως η διαχείριση μιας ή πολλών εταιρειών με προβλήματα βιωσιμότητας απαιτείται απόλυτη καθαρότητα, διαφάνεια και όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μεγέθους συναίνεση. Για τους δικούς της λόγους, που οφείλει κάποτε να εξηγήσει, η ΝΔ τορπίλισε εκείνη τη διαδικασία. Δεν αποδέχθηκε μια διακομματική συναίνεση για να μπορέσουμε να καταθέσουμε μια συγκεκριμένη τροπολογία-πρόταση που θα αντιμετώπιζε οριζόντια και σφαιρικά το συγκεκριμένο πρόβλημα. Με αποτέλεσμα διάφορες επιχειρήσεις να έχουν άναρχη εξέλιξη των οικονομικών τους και τον πρώτο λόγο να έχουν οι τράπεζες. Εκτιμώ το γεγονός ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη επανέφερε την πρόταση, νομίζω όμως ότι είναι πλέον σειρά της ΝΔ να πάρει συγκεκριμένη θέση και εφόσον υπάρξει διακομματική συναίνεση, τότε βεβαίως να προχωρήσουμε.

→ Οι θεσμικές δυνατότητες της κυβέρνησης είναι πλέον περιορισμένες, καθώς οι τράπεζες λειτουργούν με τους δικούς τους όρους στο νομικό πλαίσιο που έχει τεθεί. Αυτό έγινε στην περίπτωση του ΔΟΛ και για έναν επιπλέον λόγο, διότι η ιδιοκτησία αρνούνταν για πάρα πολύ καιρό να βάλει το χέρι στη τσέπη, να εξυπηρετήσει τα δάνεια, να κάνει αυξήσεις κεφαλαίου και να δημιουργήσει όρους βιωσιμότητας για την επιχείρηση. Για την περίπτωση του ΠΗΓΑΣΟΥ και του ΕΘΝΟΥΣ αναμένουμε από τις τράπεζες, που έχουν και τον πρώτο λόγο σε αυτή τη διαδικασία, να διαχειριστούν και αυτή την περίπτωση με τον ίδιο τρόπο που διαχειρίστηκαν την υπόθεση του ΔΟΛ. Θεωρώ ότι οι τράπεζες θα έχουν τη σύνεση και τη σωφροσύνη να μη διαχειριστούν με διαφορετικό τρόπο όμοιες καταστάσεις και να πράξουν το δέον ώστε να μην θεωρηθεί από κανέναν ότι υπάρχει διακριτική μεταχείριση της μίας επιχείρησης έναντι της άλλης.

→ Ειδικότερα για τους εργαζόμενους: Για το Υπουργείο Εργασίας και το ΣΕΠΕ, οι επιχειρήσεις του Τύπου και ειδικά αυτές με προβλήματα βιωσιμότητας αποτελούν απόλυτη προτεραιότητα. Από το 2015 έως και σήμερα μόνο στον ΔΟΛ, τον ΠΗΓΑΣΟ και την ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ έχουν γίνει 8 έλεγχοι, έχουν επιβληθεί 8 πρόστιμα και 5 μηνύσεις για δεδουλευμένα, διεξάγονται 7 εργατικές διαφορές, ενώ σε εξέλιξη βρίσκονται 1 εργατική διαφορά και 1 έλεγχος. Επομένως, με δεδομένη την αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών φορέων λόγω διαφόρων εξελίξεων στην αγορά εργασίας, η μοναδική προστασία γίνεται από τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου. Εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σε αντίθεση με όσα γίνονταν στο παρελθόν και εξαντλούμε όποιο θεσμικό και νομικό εργαλείο για τις αποπληρωμές οφειλομένων.

Για το ζήτημα των συμβασιούχων:

«Η κυβέρνηση δεν θέλει ούτε τους εργαζόμενους όμηρους, ούτε όμως και να επιτρέψει τη συνέχιση ενός καθεστώτος που έδινε υπηρεσίες σε εργολάβους με μεγάλο κόστος για το ελληνικό δημόσιο».

→ Η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να επιλύσει αυτό το ζήτημα θεωρώντας ότι το κάνει στο πλαίσιο της συνταγματικής τάξης. Αναμένουμε τώρα το σκεπτικό της απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου για να δούμε τόσο την ερμηνεία της νομοθετικής διάταξης όσο και τη συνταγματική ερμηνεία για το σύνολο της υπόθεσης και επομένως να δούμε τον τρόπο με τον οποίον θα κινηθούμε.

→ Εξαιτίας πολιτικών πρακτικών του παρελθόντος υπάρχει στο ζήτημα των συμβασιούχων μια πανσπερμία εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο που έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση εργασιακής ομηρίας χιλιάδων εργαζομένων. Η κυβέρνηση προσπάθησε να ομαλοποιήσει αυτή την κατάσταση και να δημιουργήσει εργασιακές σχέσεις που θα σέβονται την εργασιακή αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων. Το ελληνικό κράτος πολλές φορές τους εκμεταλλεύτηκε και τους χρησιμοποίησε ως εκλογική πελατεία με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σε πολλές περιπτώσεις και με δεδομένους τους νομικούς και συνταγματικούς περιορισμούς, εξαιρετικά δύσκολα διαχειρίσιμα προβλήματα.

→ Στόχος αυτής της κυβέρνησης είναι, όχι να αναπαράγει μια σειρά από νομικές πρακτικές του παρελθόντος που στόχευαν να δημιουργήσουν εκλογικές πελατείες χρησιμοποιώντας εργαζόμενους ως ομήρους ή να δημιουργήσει συνθήκες ώστε να δοθούν μια σειρά από υπηρεσίες του ελληνικού δημοσίου με μεγάλο κόστος σε εργολάβους, αλλά να προσπαθήσει να επιλύσει το ζήτημα.

→ Αυτό που είπε ο Πρωθυπουργός στο υπουργικό συμβούλιο και αυτό που προσπαθούν οι συναρμόδιοι υπουργοί είναι να βρεθεί η βέλτιστη δυνατή λύση, δεδομένων των συνταγματικών περιορισμών και δεδομένης της δύσκολης κατάστασης που δημιουργείται από την ανελαστική νομοθεσία που δεν λαμβάνει υπόψη της κατά κύριο λόγο τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά περισσότερο των διαφόρων εργολάβων που πουλάνε υπηρεσίες με πολλές φορές δυσμενή οικονομικά αποτελέσματα για το ελληνικό δημόσιο. Καλωσορίζουμε την προαίρεση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να βοηθήσει σε αυτή προσπάθεια. Οι αρμόδιοι υπουργοί είναι στη διάθεσή σας για να κάνετε αναλυτικά αυτή τη συζήτηση.

Ομιλία κατά τη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2017 στην Ολομέλεια της Βουλής

Ευχαριστώ πολύ κύριε Πρόεδρε.

Είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται η δυνατότητα να μιλήσω από αυτό το βήμα.

Χαίρομαι πάρα πολύ που ο κ. Τζαβάρας προσπαθώντας να απαντήσει σε έναν πραγματικό φιλόσοφο αναγνώρισε, πιθανόν, χωρίς να το θέλει, την υπεροχή της Αριστεράς, επί της Δεξιάς, αξιακά, θεωρητικά, πολιτικά.

Αυτή η υπεροχή είναι εξάλλου αυταπόδεικτη αν κάποιος θα είχε την όρεξη να ακούσει την ομιλία που προηγήθηκε, την ομιλία του κ. Αυγενάκη.

Κι αν άκουγε τις χυδαίες ad hominem επιθέσεις που εξαπέλυσε ο κ. Αυγενάκης στον Πρωθυπουργό αναπαράγοντας από αυτό το βήμα, το βήμα της Βουλής, τους γνωστούς λιβέλους  της πιο σκοτεινής πλευράς του διαδικτύου. Εν πάση περιπτώσει αφού ο κ. Αυγενάκης ενθουσιάστηκε ακούγοντας τον εαυτό του να μιλάει, όπως θα έλεγε και ο Ντεριντά, κ.Τζαβάρα ,μπορούμε όλοι μαζί να αφήσουμε όσα είπε στη λήθη ανεξαρτήτως της ετυμολογίας της.

Κύριες και Κύριοι Βουλευτές,

Η συνεδρίαση για τον Προϋπολογισμό δίνει πάντα την δυνατότητα για μια συζήτηση

εφ’ όλης της ύλης για την οικονομία, την κοινωνία, τις δέουσες προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και τα ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια.

Την έκθεσή τους και την σύγκριση τους.

Δεν αφορά δηλαδή μόνο την κοινοβουλευτική επανεπιβεβαίωση συσχετισμών αλλά πρωτίστως αφορά τους ίδιους τους πολίτες που ακούν και συγκρίνουν.

Και σε αυτή τη συζήτηση έχουν εκτεθεί δύο στην πραγματικότητα σχέδια:

Αυτό της σημερινής κυβέρνησης και αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και είναι πραγματικά ανταγωνιστικά.

Αντικατοπτρίζουν διαφορετικές πολιτικές καταγωγές, διαφορετικό πολιτικό ήθος, διαφορετικές προτεραιότητες και σε τελευταία ανάλυση και πάνω από όλα διαφορετικές κοινωνικές εκπροσωπήσεις.

Αντανακλούν τις ανάγκες διαφορετικών κόσμων που συγκρούονται και θα συνεχίσουν να συγκρούονται.

Από τη μια μεριά τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, των ανέργων, όλων όσων έχουν πληγεί βαρύτατα από την οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της κατά την καταστροφική πενταετία 2010 -2014, τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και από την άλλη μεριά τις ανάγκες του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος και της οικονομικής ολιγαρχίας.

Όλες αυτές τις μέρες της συζήτησης αλλά και  πριν από αυτή έχουν διαφανεί οι διαχωριστικές γραμμές. Έχουν γίνει περισσότερο σαφείς από ποτέ.

Τουλάχιστον κοινοβουλευτικά.

Διότι το σχέδιο αλλά και ο ορίζοντας της σημερινής κυβέρνησης, παρά τους γνωστούς δημοσιονομικούς περιορισμούς και παρά τις δυσκολίες που προκαλεί η επιτροπεία,

για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες θέτει ως μέγιστη προτεραιότητα την αντιστροφή μιας καταστροφικής πορείας για την κοινωνική πλειοψηφία.

Διότι ξέρετε πολύ καλά ότι σε μια οικονομία η οποία έχει υποστεί μια πρωτοφανή διαδικασία εκκαθάρισης επί οκτώ συναπτά έτη έχει έρθει η στιγμή της ανάκαμψης.

Το πραγματικό ερώτημα, το μεγάλο κοινωνικό ζήτημα που βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής σύγκρουσης είναι:

Ποιος θα ωφεληθεί από την ανάκαμψη;

Είναι γι αυτό το  λόγο που είναι κρίσιμη η παραμονή αυτής της Κυβέρνησης.

Ώστε η ανάπτυξη να λάβει αναδιανεμητικά χαρακτηριστικά.

Να ωφεληθούν από το νέο πλούτο οι εργαζόμενοι και όχι η ολιγαρχία.

Και είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που οι διαχωριστικές γραμμές χαράσσονται με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια.

Χαράσσονται όταν η αξιωματική αντιπολίτευση με περισσή αλαζονεία αλλά και περιφρόνηση για τον κόσμο της εργασίας ονομάζει τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις ιδεοληπτική εμμονή της Αριστεράς.

Ενώ κατά τη γνώμη τους δεν είναι ιδεοληπτική εμμονή η προσήλωση σε ένα σχέδιο που θέλει την Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη;

Με πλήρως απορρυθμισμένη αγορά εργασίας, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς εγγυήσεις προστασίας;

Ακούστε:

Στα χρόνια της καταστροφικής πενταετίας αυτό ακριβώς το σχέδιο υλοποιήθηκε.

Αυτό που προσπάθησαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ήταν να ενισχύσουν και να επιταχύνουν την αυθόρμητη κίνηση μιας καπιταλιστικής οικονομίας σε κρίση.

Υλοποίησαν ένα σχέδιο που στόχευε στην ταχύτατη εκκαθάριση των μη ανταγωνιστικών επιχειρήσεων και βεβαίως στη δημιουργία όρων για την εντατικότερη εκμετάλλευση της εργασίας.

Στόχος τους ήταν η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας με την μείωση του μεριδίου των μισθών, με την δημιουργία ενός νέου καθεστώτος κεφαλαιακής συσσώρευσης.

Ενός καθεστώτος ασύδοτου, χωρίς περιορισμούς, χωρίς όρια, χωρίς ρύθμιση, χωρίς κανόνες.

Δεν είναι τυχαίο:

Η μερική απασχόληση στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έγινε καθεστώς.

Από το 38% μέσα σε μια διετία το ποσοστό ευέλικτων μορφών εργασίας εκτοξεύτηκε στο 59%.

Στόχος δικός μας δεν είναι όμως μόνο ο περιορισμός της αύξησης αυτής αλλά η συνολική αντιστροφή της πορείας.

Και γι αυτό είναι κρισιμότατη η έκβαση της μάχης για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Ξέρουμε ότι θα σας έχουμε απέναντι.

Ξέρουμε όμως ότι είναι και αναγκαία η αποκατάσταση τους. Όχι για λόγους ταυτοτικούς αλλά για λόγους επιβίωσης των ίδιων των εργαζομένων. Η κατάσταση εξαίρεσης που επιβάλλατε στην ελληνική αγορά εργασίας πρέπει να τελειώσει. Και θα κάνουμε το παν για να τελειώσει.

Την ίδια στιγμή όμως ο προϋπολογισμός αυτός αναδεικνύει και μιαν άλλη προτεραιότητα που σας εξοργίζει.Την στήριξη του κοινωνικού κράτους. Για πρώτη φορά μέσα στα χρόνια της κρίσης ο κοινωνικός προϋπολογισμός έχει αυξημένες πιστώσεις.

Συγκεκριμένα στοιχεία αναφέρθηκαν από τους Υπουργούς Υγείας, Παιδείας και Έρευνας αλλά και από την αρμόδια Υπουργό Εργασίας.

Σταχυολογώ:

300 εκατομμύρια, επιπλέον, για τη στήριξη της Υγείας και της εκπαίδευσης,

760 εκατομμύρια για την εφαρμογή του κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα,

100 εκατομμύρια για τη διευθέτηση στεγαστικών δανείων σε πολύ φτωχούς οφειλέτες που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους.

Καθώς και 250 εκατομμύρια για την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και τη χρηματοδότηση της έρευνας και προγραμμάτων για τον επαναπατρισμό νέων ερευνητών.

Είναι αυτά αρκετά θα ρωτούσε κανείς;

Φυσικά όχι.

Όμως είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε με δεδομένους τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που μας επιβάλλει η Συμφωνία.

Αυτό που οφείλουν όμως να αναρωτηθούν οι πολίτες είναι τι θα συνέβαινε αν δεν είχε προηγηθεί η διαπραγμάτευση που τόσο πολύ αρέσκεστε να λοιδορείτε, τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί όμως τόσο πολύ σας ενόχλησε η διαπραγμάτευση του 2015;

Γιατί απλούστατα εσείς δεν διαπραγματευτήκατε ποτέ.

Γιατί ανέδειξε τη δική σας εθελούσια υποταγή στη βούληση των δανειστών.

Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν σήμερα για το 2016 αλλά και του χρόνου το 2017 ίσχυε η συμφωνία που με πανηγυρισμούς υπογράψατε το 2012;

Ποιοι θα ήταν οι αντίστοιχοι δημοσιονομικοί περιορισμοί;

Πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% και τώρα σας ενοχλεί το 0,5% και το 1,75%;

Πρέπει να μας πείτε, εσείς που σήμερα εμφανίζεστε λάβροι κατά του 3,5% για το 2018:

Για πόσα χρόνια θα ίσχυε το 4,5%;

Ουδείς ισχυρίζεται ότι οι στόχοι είναι χαμηλοί.

Αλλά οι μόνοι που δεν δικαιούστε να μιλάτε για το στόχο αυτό είστε εσείς που είχατε δεσμεύσει τη χώρα με το 4,5% μέχρι το 2031.

Σήμερα λοιπόν εσείς που μιλάτε για προϋπολογισμό λιτότητας και υπερφορολόγησης τι θα λέγατε στον ελληνικό λαό αν έπρεπε να ψηφίσετε προϋπολογισμό με στόχο πλεόνασμα 8 δις όπως είχατε υπογράψει;

Και μην επαναλάβετε τα περί ανάπτυξης 3 και 3,5%.

Ακόμη και ένα παιδί γνωρίζει ότι όλα αυτά είχαν γραφτεί στα χαρτιά για να βγαίνει η μελέτη βιωσιμότητας του χρέους. Και να παρακαλάτε για πιστοποιητικά βιωσιμότητας.

Είχατε πέσει έξω σε όλους τους στόχους και σε όλες τις εκτιμήσεις.

Και θα πέφτατε ξανά έξω.

Γιατί πλεονάσματα 4,5% και ανάπτυξη 3,5% δεν πάνε μαζί.

Αλληλοαναιρούνται.

Μη συνεχίζετε λοιπόν τη φαντασιοπληξία του success story.

Και μην εκβιάζετε, κάποιοι από σας,  με νηπιακό πείσμα μια αδύνατη και κωμικοτραγική ιστορική δικαίωση.

Που θα προκαλούσε απορία αν δεν προκαλούσε απλώς θυμηδία.

Σταματήστε να  πανηγυρίζετε μόνοι εσείς για το καταγεγραμμένο πια στη συλλογική μνήμη ως εγκληματικό PSI.

Διότι καμιά επιχειρηματολογική ακροβασία,

Κανένας διεστραμμένος αλγόριθμος δεν μπορεί να διαγράψει ή να δικαιολογήσει:

την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, την καταστροφή των μικροομολογιούχων,

την εξαφάνιση των αποθεματικών των νοσοκομείων, την υποθήκευση των ελληνικών τραπεζών.

Το μόνο που κάνουν οι αφηγήσεις αυτές είναι να υποτιμούν την πολιτική συζήτηση και να την μετατρέπουν σε παραδοξολογικό μονόλογο.

Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές,

Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά ακόμη.

Αλλά ο χρόνος είναι δυστυχώς μονότροπος και αν προσπαθεί να τα πει κανείς όλα μαζί γίνεται θόρυβος.

Επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα σχόλιο για τις προχθεσινές ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού.

Πολλοί βιάστηκαν να τις χαρακτηρίσουν προεκλογικές.

Και η απάντηση αν και κλισέ είναι προφανής: Κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.

Οι ανακοινώσεις αυτές δεν ήταν ούτε προεκλογικού χαρακτήρα παροχή, ούτε βεβαίως δώρο.

Ήταν η ελάχιστη ένδειξη υποστήριξης αλλά και πράξη καθήκοντος απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος πολλαπλών κρίσεων.

Όχι μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά και του προσφυγικού.

Και είναι σημαντικό να τονίσουμε την διαφορά μεταξύ της εξαγγελίας αυτής και της καθόλου αντίστοιχης κίνησης  που εγκαινίασε την απονενοημένη προεκλογική εκστρατεία του Κυρίου Σαμαρά το 2014.

Διότι τότε κανένα πλεόνασμα δεν μοιράστηκε, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία.

Έγινε αντίθετα η πολιτική επιλογή εκτροχιασμού του τότε προγράμματος μπροστά στην προδιαγεγραμμένη εκλογική ήττα.

Διότι η δαπάνη των 450 εκατομμυρίων ευρώ, με έντοκο γραμμάτιο να θυμίσω,

εγγράφηκε στο προϋπολογισμό του 2014 και οδήγησε στην αποτυχία να πιαστεί ο στόχος για 1,5% πρωτογενές πλεόνασμα.

Ο λογαριασμός έγραψε 0,4% λίγους μήνες μετά αφήνοντας ένα δημοσιονομικό κενό της τάξης των 2 δις.

Αλλά ποιος ενδιαφερόταν;

Το ζήτημα ήταν να ναρκοθετηθεί ο δρόμος για την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να εξαφανιστούν τα ταμειακά διαθέσιμα και να στηθεί το σκηνικό για την Αριστερή παρένθεση.

Δεν σας πέρασε όμως.

Και δεν θα σας περάσει ούτε σήμερα.

Γιατί σήμερα δεν διανέμονται ανύπαρκτοι πόροι αλλά η υπεραπόδοση των εσόδων.

Και δεν τίθεται σε κίνδυνο ο στόχος για το 2016.

Όσο και αν η ΝΔ επιθυμεί τον εκτροχιασμό για να μπορέσει να δικαιολογήσει το σχεδιασμό της για το 4^ο Μνημόνιο, για ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας φορτώνοντας το στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δικαιωθεί.

Η β΄ αξιολόγηση θα κλείσει χωρίς νομοθέτηση μέτρων και με αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Η μεγάλη προσπάθεια για την αντιστροφή πορείας που ακολουθήσατε τις τελευταίες δεκαετίες θα συνεχιστεί.

Οι δυσκολίες είναι γνωστές, τα εμπόδια υπαρκτά και οι κοινωνικές αντοχές περιορισμένες.

Δεν πετάμε στα σύννεφα, δεν πανηγυρίζουμε, δεν θριαμβολογούμε.

Με συνέπεια, ευθύτητα και ειλικρίνεια κοιτάμε τον ελληνικό λαό στα μάτια και του λέμε ότι θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό.

Και στο τέλος θα κριθούμε όχι μόνο από τις προθέσεις μας αλλά και από τα αποτελέσματα.

Σας ευχαριστώ.